Menu

Jaren 1953-1963

Een pijnlijk verhaal

Door Pim Westerweel (1936)

Pim Westerweel

Het eerste verhaal uit de oude doos van het jaar 2023 – over de eerste buitenlandse trip van Peter Jacobs – krijgt een staartje. Het leidde er namelijk toe, dat Pim Westerweel zich herinnerde dat er in zijn oude pc nog een verhaal opgeslagen was, dat niet eerder gepubliceerd werd. Hieronder kun je het lezen.

Gisterenavond las ik weer eens wat verhalen in Legacy, een heerlijk boek met rugbyverhalen, uitgegeven door Bart Branding onder redactie van Bart Wierenga en met adviezen van o.a. onze “eigen” Gooier Peter Jacobs. Daarin trof ik een mooi item aan van Tommy Wieringa, die bij RC Eemland een uitspraak vond, die met viltstift op een muur was geschreven. “Voetballers doen negentig minuten lang alsof ze pijn hebben, rugbyers doen tachtig minuten alsof ze dat niet hebben”. Dat deed mij denken aan mijn beginperiode bij RC ’t Gooi.

Gooische Oude Meesters, 19 oktober 1980, met o.a. de broers Pim (achterste rij, 2e van rechts) en Henny Westerweel (voorste rij, 2e van links)

In heel Nederland hadden wij toen slechts 8 of 9 teams. Het was 1959 (ik was toen 23 jaar), toen mijn broer Henny mij vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Leuven (België). RC ’t Gooi zou daar tegen het studententeam van de universiteit spelen. Henny speelde al sinds 2 jaar bij ’t Gooi en ik had nog nooit een wedstrijd gezien, laat staan eraan deelgenomen.

Henny Westerweel (met bal) en Rob Plat in actie tegen RC Hilversum, 5 februari 1974

Aangekomen in Leuven bleek dat ’t Gooi te weinig spelers had. Een bekend euvel in die tijd. Aan mij werd gevraagd of ik de ontbrekende speler wilde vervangen. Geen spelregels kennende vroeg ik wat ik moest doen. “Vooruit schoppen, achteruit gooien!”. Dat waren de instructies waar ik het mee moest doen. Ik kreeg een shirt en kleding aangemeten en was vervolgens een prooi voor de studenten van Leuven. Ik werd getackeld, waarbij ik met mijn hoofd vlak langs de betonnen rand van het veld terecht kwam. Ik denk niet dat deze ervaring mij heeft doen besluiten om dit leuke spelletje voort te zetten. Dat kwam door het gezellig samenzijn na deze “gewelddadige” meeting.

Jacques van der Velden en Rob Develing

Eind jaren ’60, begin jaren’70, groeide het aantal rugbyclubs met voor mij bijna fatale gevolgen. RC Leerdam had twee aspirant spelers, Rob Develing en Jacques van der Velden (voor oudere spelers welbekende figuren), die dachten mij met z’n tweeën te kunnen tackelen. Het gezamenlijke gewicht van deze 2 heren schatte ik op ca. 200 kilo. Het was geen normale tackle, maar een zijwaartse tackle met 200 kilo op mijn linker schouder! Dat gewicht kon mijn linker sleutelbeen niet weerstaan. Mijn vriend Ruud ter Weijden heeft mij toen naar het Diaconessenziekenhuis in Naarden gebracht. Ik kwam weer terug met een rekverband, wat heel vervelend is om daar een pilsje mee te drinken bij het gezellig samenzijn.

In mijn nadagen moest ik nog zo nodig tegen de pas opgerichte rugbyclub Castricum spelen. Met zoon Sebastiaan toog ik naar de kustplaats om daar nog “opa’s laatste kunstje” te vertonen. Ook deze beginnende rugbyers hadden het tackelen nog niet onder de knie. Dat leverde mij deze keer een dubbele sleutelbeenbreuk op. Sebastiaan hoorde langs de kant nog de “knak” van de breuk.

Als freelance fotograaf was het moeilijk om met zo’n rekverband te fotograferen. Daarom besloot ik om mijn rugbycarrière maar te beëindigen. Deze oude man heeft enorm genoten van zijn rugby-periode en zou het zo weer overdoen, ook mét pijn!

Meer hierover lezen? Ga naar:

Rugbyer en fotograaf Pim Westerweel

De oostelijkste clubs van Nederland

Comments are closed.