Menu

Jaren 1943-1953

Jongleren met foto’s en sinaasappels

De bus-met-Gooivlag voor het hotel in BrusselDe bus-met-Gooivlag voor het hotel in Brussel

Een lustrumwebsite: aardig idee. Maar je moet natuurlijk wel veel beeldmateriaal hebben, dan gebruik je de mogelijkheden van zo’n medium pas goed. En dan natuurlijk wel foto’s of filmpjes waarvan je weet wat het voorstelt. Met antwoorden op de vragen: wie staan erop, wat zijn ze aan het doen, waar was het, wanneer gebeurde het? Zo werd er in het archief een serietje oude foto’s gevonden, dat genomen zou moeten zijn in Brussel. Maar wanneer precies (1947, 1948?) en bij welke gelegenheid? Bladerend in De Scrum van mei 2003, het lustrumnummer van 10 jaar geleden, kwamen we een verhaal van Frits Ronday tegen, getiteld Beulen tegen Belgen. Dat hielp.

Aan de andere kant van de bus: Wil Roegiest vermaakt het volkAchter de bus: volksvermaak met Wil Roegiest

Frits schreef  over de tweede naoorlogse trip naar Brussel. Dat verhaal vertellen we hier graag nog eens, inclusief de stilistische steken die Frits af en toe laat vallen. Hij schrijft: “Zo’n verhaal heb ik over de 2de reis waar ik als mager spelertje (Dick Bouwman zei eens: hoe kunnen die scharminkels rugbyers worden?) als volgt. Ja, vlak na de oorlog werden ons door de NL-bank geen buitenlandse deviezen gegeven en moesten we dus “zwart” ruilen in Brussel. De bus stopte op een boulevard bij een theater waar om de hoek de “medammekes” lonkten. Onze hooker Karel Beumer (slagerswinkel in de Havenstraat) vroeg hoeveel dat wel kostte en antwoordde toen: “ik doe het wel voor de helft”.

1947-48 Brussel-07Wil Roegiest jongleert met sinaasappels, Bob Lenderink speelt gitaar, het publiek vermaakt zich

Anderlecht was een sportclub met onderdeel Rugby. De voorzitter heette msr. D’Auge over wie het verhaal ging dat hij elke avond een kwartiertje stond te “passen” met zijn vrouw over het bed. Ik zat in het 2de team en het was beulen tegen de Belgen. Op een zeker moment brak een Belg door en wij met 4 man er achteraan. Ons achterveld was slechts een paar meter diep en dan rees een hoog draadwerk waarachter de tennissers speelden. Dat paste goed en hebben we de Belg tegen het hek gedrukt en met 4 man-met-bal weer het veld in gedragen en verder gespeeld. Die Belg was zo wit woest, dat het bierschuim uit zijn neus en oren kwam. Desondanks verloren we de wedstrijd.

Wil Roegiest met sinaasappel op z'n vinger, Bob Lenderink speelt gitaarWil Roegiest met sinaasappel op z’n vinger, Bob Lenderink speelt gitaar

Ik sliep met Wil Roegiest (dealer Citroën in Blaricum naast de nog steeds bestaande ijstent). Wil ging op de stoep zitten met een petje en goochelde met sinaasappelen die we hadden gekocht (toen niet in NL te koop) en haalde zo van vrolijke Belgen nog een biertje op. Ergens heb ik nog een foto, maar kan die niet zo snel op tafel brengen door mijn verhuizing”.

Wil Roegiest eet in bedWil Roegiest eet in bed

Foto’s van de goochelende Wil Roegiest, de Labeto-bus waarmee gereisd werd en Wil Roegiest te bed (blijkbaar dus op één kamer met Frits Ronday) vielen hierdoor op hun plaats. En daarmee werd de geschiedenis van RC ’t Gooi weer een beetje duidelijker beschreven. Maar er blijven toch nog wel een paar vragen te beantwoorden. Zoals: wanneer precies? Gooi 1 speelde tegen Anderlecht, maar tegen welk team speelde Gooi 2 en wat was de uitslag? (Inmiddels weten we dat Gooi 2 tegen Schaerbeek speelde – red., november 2018).

En dan maken we een grote sprong in de tijd. In mei 2005 was het ouwe lullen-Boots Toernooi van de Oisterwijk Oysters. Ik – Tom Visser – was toen zo’n jaar of zes gestopt met rugby spelen, maar zo’n ouwe lullen toernooitje: dat moest toch wel kunnen..? Om in vorm te blijven was ik gaan hardlopen. Een paar keer per week trainen en zo af en toe deelnemen aan prestatielopen over afstanden van 10 tot 20 km. Ik was dus goed in conditie. Tijdens het warmlopen keek ik meewarig om me heen, naar die andere ouwe mannen, die niet of slecht getraind een flinke kans op blessures liepen. Na twee minuten in de eerste wedstrijd leek het erop, dat de bal mijn kant uit zou komen. Ik zette aan en kreeg een gemene schop in m’n kuit. Ik stortte neer, keek boos achterom en zag..: niemand. Een gescheurde kuitspier, dacht ik, en strompelde het veld uit. Een toevallig aanwezige arts – een van de deelnemende spelers – bekeek m’n been, deed een testje en stelde vast, dat m’n achillespees de boosdoener was.

foto056Frits Ronday met “gouden” broek, tussen de 50+ “jonkies” met rode broeken: Peter de Graaf, Hans Nikkels, Tom Visser, Peter Dencher en Kees Kerstens. Boots Toernooi, Oisterwijk Oysters, mei 2005.

Zo gauw mogelijk naar het ziekenhuis en laten opereren was zijn advies. Maar hoe kom je daar, als je niet zelf kunt autorijden? Frits Ronday bracht de oplossing: hij zou me wel naar Gooi Noord brengen en een van de anderen zou mijn auto terugrijden. “Morgen opereren” was de boodschap in het ziekenhuis. Aldus geschiedde en toen ik uit de narcose ontwaakte was m’n achillespees weer aan elkaar gezet, had ik een prachtig litteken op m’n been en gips er omheen.

Met het been gaat het tegenwoordig weer goed. Frits is intussen helaas overleden. En enkele “losse” foto’s horen weer bij elkaar.

Meer lezen over buitenlandse trips? Ga naar:

Bikkelen in de sneeuw

Hannover uit en thuis

Een “geheime” buitenlandse competitiewedstrijd

Comments are closed.