Menu

Jaren 1973-1983

Hoe ik met rugby begon

Door Peter Heerschop

Peter Heerschop

“Prima hoor” was de reactie van uitgever Bart Wierenga. Ik vroeg hem of hij het goed vond dat ik een verhaal van (o.a.)  cabaretier, acteur en schrijver Peter Heerschop op deze website zou overnemen. Hartelijk dank daarvoor! Peter Heerschop is één van de auteurs van Legacy, editie Rugby, een uit de kluiten gewassen glossy magazine. Met maar liefst 352 pagina’s, gedrukt op zo’n 2 kilo papier. Alles gaat over dat spelletje waar we allemaal zo gek op zijn. Legacy, editie Rugby werd in 2019 op de markt gebracht. Het zal met enige moeite wellicht nog hier en daar verkrijgbaar zijn.

Naast véél en mooie foto’s bevat de uitgave verhalen van diverse auteurs. Min of meer bekende rugbyers leveren een bijdrage, zoals “onze eigen” Peter Jacobs. Maar ook “echte” BN’ers schrijven over hun gevoel voor rugby, zoals acteur Frank Lammers, de journalisten Bert Wagendorp en (de inmiddels overleden) Hans Brian en schrijver Tommy Wieringa. Maar waarom wilde ik nu juist dat verhaal van Peter Heerschop opnemen? Daarover komt hij zèlf aan het woord.

Internationaal sevens toernooi 16-18 jaar Castricum 7 mei 1977, 3e van links, staand: Jeroen Snijders Blok

Ik zat op school in Bussum. Op het Sint Vituscollege. Eens in de twee jaar hadden we een enorm sporttournooi met/tegen het Eemlandcollege in Amersfoort. Een soort Olympisch tournooi. Twee scholen met allebei 1.500 leerlingen vertegenwoordigd door teams in alle takken van sport. Eemland had ook een lange rugbyhistorie op school. Het was voor hen een zeer belangrijk onderdeel. Ze hebben er dan ook veel voor gedaan om het ook op de agenda van de tweestrijd te krijgen.

Wij waren meer van voetbal en softbal/honkbal, maar er zat bij mij in de klas ook een jongen van rugbyclub Naarden, Jeroen Snijders Blok. Goeie achternaam voor een rugbyer. Verder hadden we geen rugbyers op school maar volgens Jeroen kon hij – met een beetje training – toch een ijzersterk team samenstellen.

Smerige liederen…

Dat deed hij op een manier zoals later ook gezocht wordt naar de juiste speelsters voor het sevensteam van de Nederlandse vrouwen. Kijk wie er goed zijn in bepaalde andere sporten. Leer ze een rugbybal gooien en vangen. Leer ze tackelen en incasseren. Leer ze de regels en de teksten van smerige liederen die gezongen worden na afloop onder de douche. En dan ben je al een heel eind.

Ik werd door Jeroen geselecteerd als Wing. Ik was bij mijn voetbalteam opkomende rechtshalf of rechtsbuiten. Licht en snel. Volgens Jeroen volkomen ongeschikt voor de scrum en de 3 kwarten. Volgens hem te licht en te laf. En zo werd ik geselecteerd als Wing. Zoals hij het uitlegde. Heel simpel, jij bent de buitenste man, de laatste in de lijn. Als jij de bal krijgt ga je keihard rennen, ontwijkt alles wat op je af komt of je van welke kant dan ook omver wil beuken en je drukt die bal zo dicht mogelijk bij de palen achter de lijn op de grond. Klonk inderdaad enorm simpel. Paar trainingen gehad. Regels geleerd. Nog wat extra krachttrainingen gedaan. Onderlinge partijtjes. Vooral tikrugby gespeeld. Natuurlijk ook wat tackles. Waarbij we vooral leerden goed de benen van de tegenstander vast te houden om je eigen gezicht te beschermen.

RC ’t Gooi op Heineken Sevens 1978, staand, 3e van links Jeroen Snijders Blok, geknield, 3e van links broer Vincent Snijders Blok.

En toen was het zover. De eerste officiële wedstrijd. Op het belangrijkste sporttournooi van het jaar. Tegen Eemland. Nogmaals: een school met een grote rugbyhistorie. Wij kwamen het eerst het veld op. 2000 Leerlingen langs de lijn. Enorm gejuich. Maar dat bleek te zijn voor het team van Eemland. Die hadden ook een heel andere selectieprocedure gehad, zo te zien. Die hadden helemaal geen lichte mannetjes zoals ik. Die hadden – heel laf – vooral hele brede jongens met lelijke rotkoppen opgesteld. Bij hen was het duidelijk dat ze in de tackle helemaal niks te beschermen hadden. Ik ga niet het hele wedstrijdverloop vertellen. Maar laat ik het zo zeggen. We hebben met – slechts – 18 punten verschil verloren. Ik heb 2 try’s gemaakt en kon uiteindelijk na 2 weken weer wat vast voedsel tot me nemen.

Maar wat een spektakel was het. Wat een schitterende sport. En wat een goed idee om een paar maanden later bij de examenstunt tegen een team van docenten te spelen. Ik was voorgoed gegrepen door het rugby. Ging erna naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding. Leerde daar verder over de sport, volgde cursussen bij de toenmalige bondscoach van Oranje en heb erna als gymleraar genoten van het rugby als schoolsport. Zeldzaam vrolijke en mooie lessen. Maar de eerste wedstrijd ooit was de mooiste.

Meer lezen over “eerste wedstrijden?” Ga naar:

Een pijnlijk verhaal

Allemaal vrienden

De eerste damesrugbywedstrijd

 

 

Comments are closed.