Menu

Jaren 1993-2003

Knokken op zee (1997), deel 1

Gemeentearchief in Naarden

De titel “knokken op zee” had ik al lang in m´n hoofd. Maar waar was nu toch het verslag te vinden van die gedenkwaardige trip naar Newcastle? Het antwoord kwam in juli 2022, bij een bezoek aan ons clubarchief. Dat bevindt zich in het Gemeentearchief Gooise Meren en Huizen, aan de Cattenhagestraat in de Naardense vesting. Ik ging er heen met het plan om in oude Scrums te zoeken naar mooie verhalen uit de jaren ´90. Die waren namelijk ondervertegenwoordigd op deze site. Tot de oogst behoorde het verslag van onze expeditie naar Newcastle in 1997: 25 jaar geleden alweer! Hier volgt de gehele tekst uit de Scrum van november 1997, inclusief hier en daar een (oorspronkelijk) uitglijdertje. De schrijver blijft helaas anoniem. Was het misschien Finbar Ligthart..?

Trip naar New Castle

Donderdag 25 september was het weer zover, op trip. Iedereen was warempel op tijd, toch? Enfin, vrouwen, vriendinnen en kinderen werden snikkend achtergelaten op de parkeerplaats en het avontuur kon beginnen. Arie, de buschauffeur, snelde naar Rotterdam om ons aldaar te droppen. In de tussentijd werden de speelkaarten te voorschijn gehaald, een bierman aangewezen, een file overwonnen en mij een blocnote in handen geduwd. Joost stond ons al op te wachten, die moest zo nodig op eigen gelegenheid. Even inchecken, de spullen in de hut gooien en de bar opzoeken. Iedereen had wel behoefte aan een biertje, aangezien dat niet in de bus te verkrijgen was.

Stockcar

Het “all you can eat”-dinner was ook redelijk, al weet ik niet precies wat een papagaai met een ijsmuts moet. Na het eten weer de bar opgezocht en geïntegreerd met de mensen die daar ook vertoefden. Dit integreringsproces verliep in eerste instantie goed, maar veranderde toen een beschonken persoon liever niet een stoel wilde vrijgeven. Daarop volgend kon de man ook niet “chillen” (rustig aan doen) en ontstond er een wisselslag van handen. Deze man bleek onderdeel te zijn van een groep stockcar-racers, die toch wel op een robbertje uit waren. Er werd ook nog gedacht dat het cage- of freefighters waren. We hebben ze uiteindelijk tot drie keer toe van ons af moeten slaan. Het geheel leidde, om kort te gaan, tot een volle ziekenboeg en een aantal blauwe ogen.

The Times, 27 september 1997

Maar ook tot het verschijnen van de Engelse politie de volgende morgen. Deze nam de zaak nogal serieus, met als gevolg dat er 4 man onzer zijde en 7 man van de andere zijde gearresteerd werden. Deze personen werden per echte boevenwagen naar het politiebureau afgevoerd. De ochtend was inmiddels vergevorderd.

Aangezien de hele zaak wel even kon gaan duren en onze mannen verplichtingen hadden te vervullen, heeft de rest van de groep haar reis richting New Castle vervolgd. Er moest uiteindelijk gespeeld worden. Hoe de wedstrijd was, de uitslag, wie er scoorden hoe het eten was, is een beetje aan mij voorbij gegaan. Ik zat op dat moment de witte bonen van een kartonnen bordje te schrapen. Wat ik wel te horen kreeg is dat de Heer van Latum indruk had gemaakt met zijn chip-kickjes. Of hij de volgende dag niet terug kon komen.

Witte bonen met tomatensaus

Zoals eerder gezegd, ondergetekende had die avond en nacht andere dingen aan zijn hoofd. Wat doe ik hier? Hoelang gaat dit duren? Wat is het koud, wat is het eten vies en kan die schreeuwende crimineel in die cel naast mij zijn kop niet houden; “Boss, Boss, can I go to the toilet pleeeaaase?”. ´s Avonds om half 12 werden we na een verhoor, wat finger prints, een fotootje (niet als souvenir) en een gele kaart eindelijk vrijgelaten. Die gele kaart geldt als waarschuwing en heeft verder geen gevolgen. Toch raar dat je als slachtoffer toch nog een gele kaart krijgt.

We stonden buiten. Yes, eindelijk een sigaret. Daar was ik wel aan toe omdat er niet gerookt mocht worden. Alhoewel, een van ons had gezegd dat ´ie claustrofobisch was en werd elk uur gelucht en kon dus roken. Tijdens dat luchten verkocht hij nog bijna een apparaat waarin hij handelt, maar dat terzijde. Een taxi naar New Castle genomen, om daar om 3 uur ´s nachts met applaus verwelkomd te worden door onze team-maatjes. Die hadden op ons gewacht nadat ze uit kroeg en club teruggekomen waren. Eindelijk ook voor ons een biertje en natuurlijk het hele verhaal uit de doeken doen. Na een lange, lange dag en nacht het bed opgezocht.

(Wordt vervolgd)

Comments are closed.