Menu

Geen categorie, Jaren 1993-2003

Knokken op zee (1997), deel 2

In 1997 maakten we een trip naar Newcastle. Aan boord van de veerboot werden we belaagd door een groep stockcar-racers, vandaar de titel “Knokken op zee”. Dit is het 2e en laatste deel van het verslag van die trip in De Scrum.

Sommigen lieten hun haar knippen

Het was inmiddels zaterdag. Je had de ochtend en vroege middag vrij om te doen waar je zin in had. De een zocht een kroeg op, de ander liet zijn haren knippen en de volgende slenterde wat door de stad. O ja, d´r was ook nog iemand die twee paar kickse kocht om ze in te lijsten??? Om 2 uur stond Arie nr. 2 klaar om ons naar de rugbyclub, waarvan ik de naam ben vergeten, te brengen. Daar speelde Rene, Martijn, Rob en Koen een competitiewedstrijd met de gastheer van de vorige avond mee. Ondanks een fietspad dwars over het veld, kuilen en stenen, werd die natuurlijk door ons gewonnen.

Peter Frakking, hier met Erik Dekker en Nico van Kesteren in 2000

Ook Peter Frakking had zijn wedstrijd gewonnen. Hij speelde namelijk een uitwedstrijd van het derde van onze gastheer mee. Hij heeft zelfs nog gescoord. Na afloop nog een biertje en een hapje en vervolgens terug naar New Castle. De wat ouderen onder ons begaven zich meteen in de stad, terwijl de wat jongere zich eerst even gingen omkleden. Ik heb nog nooit zoveel wijven (sorry lezeressen) bij elkaar gezien. De een kleedde zich nog vaker om dan de ander. Toch nog de stad in gegaan. Een biertje gedaan en een restaurant opgezocht. Het toeval wilde dat wij bij dezelfde Mongool aten als de “wat ouderen onder ons”. Erg lekker, erg veel en erg gelachen. (alllight?) Vervolgens nog twee cluppies bezocht en na een pizza op het hotel aan gegaan.

Om half 10 zondag s´ochtends stond Arie nr. 2 weer voor de deur en reden we naar Doncaster om daar onze laatste wedstrijd te spelen. Ze keken een beetje tegen ons op, daar we op de BBC in het nieuws waren geweest. De wedstrijd bleef lang spannend, na een try van Tom Visser, maar Doncaster trok toch aan het langste eind. Na het douchen een feestmaal met veel wijn aan een lange tafel. Weer veel gelachen en natuurlijk gezongen, waarbij we een Spider- en Badman misten. Om half 5 werd het feest ruw verstoord door de Aries nr. 3 en 4. Deze brachten ons in rap tempo naar Dover. Nog even werd overwogen om een mooi vloerkleed mee te nemen, maar dat plan was snel van de baan. Er liep te veel politie rond (waarom?). De overtocht naar Calais verliep buitengewoon rustig en was een stuk korter. Toen nog naar Naarden. Lovely Lovely Naarden, met Arie nr. 5. Om half 7 kwam eindelijk het clubhuis in zicht en daar brandde licht. Jolanda was daar met verse koffie (Bedankt!!!). Nog even een bakkie en toen naar huis.

Voor een aantal van ons was dit een trip om nooit te vergeten. Ook zal hij te boek gaan als eentje waarbij nog nooit zo weinig alcohol is genuttigd. Is er iemand dronken geworden? (Buiten een “zeezieke” Michiel S.). Ik hoop dat alles goed komt / is met Sven. Joop en Bruce, hartstikke bedankt voor het organiseren!!!! En nog een bedankje aan het adres van Pim voor het wachten op de “criminelen”.

Nog een verslag

Behalve dit verslag in De Scrum van november 1997 is er nog een verslag gemaakt van de knokpartij. Dit is een min of meer neutraal feitenrelaas. Natuurlijk wel bezien vanuit een Gooise invalshoek. Wie het geschreven hebben is niet duidelijk. Ze noemen zichzelf “wat oudere trip-gangers”. Dit verslag bestaat uit twee delen: Newcastle 1997 verslag 01 en Newcastle 1997 verslag 02 .

Bij mij kwamen nog wat flarden van herinneringen aan de knokpartij op zee naar boven:

  • De veerboot voer naar Hull.
  • We waren gekleed in jasje-dasje, dus makkelijk als groep herkenbaar. Misschien heeft dat er wel toe bijgedragen dat wij als slachtoffers werden uitgekozen.
  • We waren heel braaf en vreedzaam, niet uit op confrontaties. We voerden gesprekjes met andere passagiers, dronken een biertje of deden een spelletje aan de speeltafel. We werden verrast door het opstootje.
  • De rolluiken van de bar gingen héél snel dicht, alsof men daar veel ervaring mee had…
  • Ik herinner me dat ik me (als 47-jarige) “verplicht” voelde om mee te knokken. Vlak voor mij werd Victor Smaal belaagd. Dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren. Met mijn arm om de nek van een vechtersbaas geklemd was ik me bewust van het idiote van de situatie. Ik liep erom te lachen.
  • Peter Akkermans was vroeg naar kooi gegaan en merkte pas de volgende ochtend wat er gebeurd was, toen hij iemand van de tegenpartij vroeg hoe die toch aan dat blauwe oog gekomen was…
  • P&O, de veermaatschappij, wilde ons niet terugbrengen naar Nederland. We kregen ons geld voor de terugreis terug. We moesten maar zien hoe we weer in Nederland kwamen. Vandaar de geïmproviseerde terugreis via Dover en Calais.

Hans Nikkels hielp ons met enkele documenten over de trip en Pim van Doesburg wist nog het volgende op te diepen:

  • Waarom voeren we naar Hull? Er is een rechtstreekse veerboot naar Newcastle!
  • De stockcar-racers kwamen uit oost-Nederland, Twente of zoiets.
  • Ze waren dronken en/of doorgesnoven. Ze spookten rond tot diep in de nacht, blijkbaar op zoek naar sensatie.
  • Toen het geknok uitbrak stond Pim met twee dames te praten. Die maakten deel uit van een groep reisbureau-medewerksters, die op kosten van de baas twee dagen naar Hull gingen. Die twee dames hebben nog verklaard dat Pim onschuldig was. Dat was belangrijk, want een van de stewards wees Pim aan als schuldige.
  • Hans Hentzepeter, Sven Nikkels, Pim van Doesburg en Rob Pel (hoorden we van hemzelf) moesten mee naar het politiebureau om nader verhoord te worden. Dat duurde voor Pim ongeveer van 11.00 tot 19.00 uur. Het duurde zo lang, omdat Hans Hentzepeter geen Engels sprak en er een tolk moest komen. Om ongeveer 19.00 uur werd Pim vrijgelaten. Hij wachtte op de anderen. Toen die ook vrijkwamen hebben ze een taxi naar Newcastle genomen, waar ze omstreeks 03.00 uur in het hotel (het Grosvenor Hotel) aankwamen.

Ook Hans Heijning wist nog wat herinneringen op te diepen:

  • Ton de Mey was ontzettend boos dat we in Hull zo lang moesten wachten voordat we de boot mochten verlaten.
  • Martijn Heijning vergezelde Pim en Sven naar de ziekenboeg. Pim mocht daar vrij snel weer uit. Sven moest blijven en Martijn hield hem gezelschap.
  • De volgende dag ging Sven versneld per vliegtuig terug naar Nederland. Hans vergezelde hem naar het vliegveld.

Peter de Graaf kon vlak voor de trip tóch niet mee en deed zijn plaatsje over aan Sven Nikkels. Als dat niet gebeurd was, had de trip een heel ander verloop kunnen hebben…

Tripdeelnemers

We hebben een aardig compleet beeld van de deelnemers aan deze trip. Bij het vertrek uit Naarden was er sprake van 21 deelnemers. Daarvan weten we de volgende 16 namen: Peter Akkermans, Pim van Doesburg, Koen Duijvestein, Peter Frakking, Hans Hentzepeter, Hans Heijning, Martijn Heijning, René van Latum, Ton de Mey, Joop Meijer, Sven Nikkels, Rob Pel, Michiel Stehouwer, Victor Smaal, Tom Visser, Hans Walscheid van Dijk.

Joost Volmer voegde zich in Rotterdam bij de tripdeelnemers en Bruce Wood in Newcastle. Daarmee komt het totaal op 18 bekende deelnemers. Dat betekent, dat we nog minstens 3 namen niet kennen. Wie helpt ons aan die laatste namen?

Wat zijn jouw herinneringen aan deze trip? En heb je er misschien foto’s van? Laat het weten via ddi@live.nl

Meer lezen over buitenlandse trips? Ga naar:

Knokken op zee, deel 1

Düsseldorf 1936

Brussel

Peter Jacobs’ eerste buitenlandse trip

Comments are closed.