Menu

Jaren 1973-1983

Trainingsweekend op Ameland (1977)

In De Scrum van september 1977 staat het volgende anonieme verslag van het trainingsweekend op Ameland.

Op 12 augustus gingen wij met een aantal kwartiermakers met de boot van 2 uur vooruit naar Ameland, het was erg slecht weer, het regende pijpenstelen! Desalniettemin waren wij toch goedgeluimd. Op het eiland moesten nog verschillende dingen geregeld worden, zoals bespreking terrein voor een demonstratiewedstrijd en nog wat andere dingen. De boerderij waar wij aankwamen was prachtig centraal gelegen in het dorpje Nes. Weliswaar ietwat primitief, maar voor de rest was alles goed, de bedden, keuken etc. Onder leiding van onze koks en kokkinnen werd een maaltijd in elkaar gezet.

De (bijna) complete groep

Om half negen ’s avonds hebben we onze andere mensen van de boot afgehaald. Uit de verte kon je al zien, dat iedereen in een uiterst goede stemming verkeerde.  Daar stonden we dan met 37 mensen,  voor een weekend, dat nog zeer lang in ieders gedachten zal leven.

Training op het strand

Na installatie in de boerderij begon het al, alle spelers werden opgetrommeld voor een kleine training op het strand, dit was nodig om in de stemming te komen voor het verdere verloop op het eiland. Daarna werd er gedoucht en een lekker kopje koffie gedronken, waarna het feest pas goed begon, in de keuken werd het een en ander genuttigd en toen had iedereen de vrije loop naar kroeg en dorp.

Wakker worden! 

De andere morgen werd iedereen om 8 uur uit bed getrommeld, zonder pardon ook voor diegenen die ook maar weinig van de nachtrust genoten hadden. Wederom was de stemming uiterst goed, we werden allemaal in de auto gepropt en naar Hollum gereden. Daar waren enige misverstanden om het punt van afzetten maar dit loste zich iets later vanzelf op, na 1 à 2 km. In Hollum was er namelijk om 9 uur een demonstratie van de reddingsbrigade die met veel paarden een “klein” bootje de zee introkken. Na enig verblijf aldaar gingen we weer terug naar ons stekkie, alwaar een overheerlijk ontbijt te wachten stond, met zakjes voor een lunchpakket om ’s middags tijdens het wadlopen te nuttigen.

Het Wad op

Om half een was het grote moment aangebroken, “het wadlopen”. Iedereen had zo z’n eigen idee hierover, maar iets was wel duidelijk we gingen op een paar mensen na allemaal het ongewisse in, en dat was dan ook goed te merken. Een klein beetje spierpijn van de vorige dag en dezelfde morgen waren voor veel van ons net genoeg om met zeer gemengde gevoelens aan de wadlooptocht te beginnen. En daar gingen we dan, bij de eerste stappen op het wad waren de voeten reeds nat, maar dit was natuurlijk geen punt. Wel een punt was dat de eerste kilometer niet door de gidsen was aangekondigd als zijnde het zwaarste deel van de tocht, zodat iedereen reeds in het begin de moed verging om verder te lopen. We gingen namelijk zeker een halve meter diep door het slijk.

Hans Walscheid van Dijk

We waren op deze tocht zeker niet alleen, samen met nog ± 80 mensen die hetzelfde van plan waren, kwamen we bij het eerste rustpunt. Pas aldaar werd verteld, dat het zwaarste gedeelte er op zat. Een grote zucht van verlichting was dan ook duidelijk te merken, en inderdaad de rest was dan ook geen schijn van het eerste gedeelte, en naar mate de tocht vorderde was iedereen dan ook weer in zeer goede stemming. Het viel mij wel op dat de rugbyclub inclusief de vrouwen de hele tocht bij het eerste peloton aanwezig waren en altijd vooraan liepen.

Intocht der helden

Nu had ik van de spelers ook niet anders verwacht, maar de dames hebben zich zeer kranig getoond, mijn compliment! De tocht was achteraf toch niet zo zwaar als van horen zeggen. We kwamen dan ook niet erg laat weer op het eiland terug. Om ± 5 uur waren we weer op het eiland terwijl we om kwart over 2 waren vertrokken. Daarna moesten we nog ongeveer een uur lopen om bij de boerderij te komen, maar enkele vermoeide mensen zijn met de bus gegaan. In z’n geheel kwamen we dus allemaal wel moe maar voldaan terug.

Prima verzorgde barbecue met Karel Stein, Hans Walscheid van Dijk, Vincent Snijders-Blok, Jack Heer

’s Avonds werd er als klap op de vuurpijl een prima verzorgde barbecue gehouden. Verantwoordelijk hiervoor waren Ans en Karel Stein, Jack Heer en Jan Postma, deze konden niet mee wadlopen vanwege blessures. Achteraf was dit voor ons helemaal niet erg want wat hebben we gesmuld en wat was het goed verzorgd. Hiervoor mijn groot respect en compliment. Tot in de kleine uurtjes was het gezellig bij een kampvuur en een drankje.

Nu kwam de zondag. Tot half 10 werd er “uitgeslapen”, daarna weer een overheerlijk ontbijt met lunchpakketzakjes voor de middag en de terugreis. Om half 12 begon de demonstratiewedstrijd voorafgegaan door een warming up. Het publiek liet eerst op zich wachten maar kwam daarna in grote getale naar het veld. Er werd een zeer goede rugbywedstrijd gespeeld, onder bekwame leiding van John Hartong; iedereen was wel moe maar het was in deze wedstrijd niet te merken. Het gedetailleerde verslag hiervan laat ik aan iemand anders over.

Relaxen in de zon: Jan Postma en Karel Stein

Na de wedstrijd was het lekker relaxen bij een lekker drankje in de zon. Om half 4 zijn we met de boot weer terug gegaan waarna de terugreis aanvaard werd naar huis (de Poort). Aldaar aangekomen werd de bagage verdeeld en afscheid genomen van iedereen die dit weekend hopelijk als geslaagd beschouwen. Last but not least wil ik iedereen bedanken voor dit zeer prettige weekend en in het bijzonder enkele namen waaronder Jack Heer, Karel en Ans Stein, John en Mieke Hartong en nog een aantal die dit mogelijk gemaakt hebben. Hartelijk dank!! en voor herhaling vatbaar!

Idee: John Hartong; regisseur en manus van alles: Jack Heer; keukenregie: Ans en Karel Stein en Jan Postma; produktie: Peter Nijhuis.

Zie ook:

Fotogalerie “Ameland 1977”.

 

Comments are closed.