Menu

Jaren 1983-1993

Why was he born so beautiful?

Rugby songs: werden ze vroeger veel meer dan tegenwoordig gezongen?

Van Sebastiaan Westerweel – fotograaf en zoon van Pim, ook fotograaf – kreeg ik twee oude boekjes met rugby songs. In de jaren ´80 mocht Sebastiaan – toen nog Bas genoemd – als jong ventje meespelen met de oude mannen van het fameuze derde team, waar hij het “rugbyvak” leerde. “Voor het archief”, zei hij, toen ik hem vroeg wat zijn bedoeling met de boekjes was. En dat bracht me op de vraag, waarom er tegenwoordig een stuk minder gezongen wordt dan vroeger.

Hoewel, is dat wel echt zo? Ik kan me herinneren van 10, 20 of 30 jaar geleden, dat we toen ook al vonden dat er steeds minder rugby songs gezongen werden. Misschien neemt het geheugen ons wel in de maling. Wel is het een feit, dat het op en neer gaat met de belangstelling voor rugby songs. Bezoekende (buitenlandse) teams of trips naar het buitenland kunnen een aanleiding zijn voor het uitbrengen van weer eens een songbook en zelfs voor een avondje oefenen. Charly Dekker en Eddy Willems komen mij voor de geest als aanvoerders bij het zingen.

Eddy Willems bij de AAC Sevens in 1980

Eddy had een mooie act, weet ik nog. Het begon met het achtergrondkoor, dat zich met hun volle bierglazen strategisch verdeelde over de ruimte. Ze zongen: one banana, two banana, three banana, four banana. Dit werd ettelijke keren herhaald en als de spanning genoeg gestegen was viel solist Eddy in met:
I´m singing in the rain,
just singing in the rain,
what a wonderful feeling,
I´m happy again,
I´m singing,
just singing in the rain.

En ondertussen regende het bier, dat door de zangers druppelsgewijs over de aanwezigen werd verspreid (vingers in het bierglas en daarmee wapperen). Deze act was zelfs voor Britten onbekend en leverde dan ook veel gelach en waardering op. En onderscheidde zich door z´n eenvoud en het geheel ontbreken van een van de vaste ingredienten in de meest rugby songs: schunnige taal.

Drank, dronkenschap, geslachtsdelen, seks, poep en pies komen in de rugby songs volop aan bod. Bij het veelgezongen Why was he born so beautiful valt het nog erg mee (he´s no fucking use to anyone…) maar er zijn rugby songs die echt bol staan van de schunnigheden. Britten zijn dan wel weer zo preuts, dat ze die in drukwerk vervangen door sterretjes: *****. En dat levert dan weer leuke, “leerzame” invuloefeningen op.

Samen zingen met je team en met de tegenstander is goed voor het groepsgevoel: “wij” manifesteren ons, laten zien dat we bij elkaar horen en hebben het met elkaar heel gezellig. En natuurlijk steken we de tegenstander graag de loef af, die op zijn beurt hetzelfde bij ons probeert. Ondanks die schunnige, seksistische teksten kunnen vrouwen en kinderen onbedreigd in dezelfde ruimte zijn als die zingende en bierdrinkende rugbyers. Ik heb nog nooit een spoortje van agressie bemerkt. Sommige kinderen doen lekker mee en sommige rugbyvrouwen en vrouwelijke rugbyers kunnen er ook wat van…

Ooit was ik eigenaar van de LP (voor de jeugdige lezertjes: een langspeelplaat van vinyl) Sinful rugby songs. Ik kan me niet herinneren dat ik ´m vaak heb afgespeeld. Misschien was de kwaliteit van de zang in nuchtere toestand toch niet zo goed te verdragen…

Meer rugby-“cultuur”? Ga naar:

Stropdassen enzo

Boer Calis

Promersfeest

 

 

 

 

4 Comments

Post a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *